Het omslachtig onderzoek

Gepost door Mortisia op 18 december 2010

De stad baadde in het felle zonlicht. Nicky stapte van de tram en zocht zich een weg op het drukke trottoir. Het geraas van het verkeer en de gejaagdheid van de voetgangers stoorden haar ontzettend. Nog enkele straatjes lopen en ze zou eindelijk uit de drukte zijn. Toch maakte deze gedachte haar nauwelijks rustiger. Nicky was na een saaie schooldag op weg naar het kabinet van dr. Martens. Haar huisarts had haar naar deze gynaecoloog doorverwezen. Het feit dat ze zo dadelijk door een vreemde man zou worden onderzocht, maakte haar toch ietwat nerveus. Het betonnen gebouw had weinig ramen aan de straatkant. Dit maakte dat het er net zo uitzag als een verstevigde bunker. Het vriendelijke ontvangst door de verpleegster stelde het meisje dadelijk meer op haar gemak. Na enkele minuutjes in de wachtkamer, werd zij reeds bij de vrouwenarts geroepen. “Goedemiddag juffrouw, … zet u zich.” “Goedemiddag dokter, … dank u wel. ” Nicky zette zich voor het klassieke bureel en keek de dokter verlegen aan. De man was groot en struis gebouwd. Zijn weinige grijze haar deed Nicky vermoeden dat hij boven de vijftig moest zijn. Zijn gelaatsuitdrukking en de intonatie waarmee hij sprak, maakten het meisje steeds rustiger. “Zo meisje, ik heb hier het medisch verslag van je huisarts gekregen. Je zou dus last hebben van vaginale infecties ?” “Ja dokter, ik heb dikwijls jeuk en witverlies.” “Dit verslag is nogal vaag. Het is zo dat zulke infecties vele oorzaken kunnen hebben. Om die te achterhalen zal ik je zo dadelijk grondig moeten onderzoeken. Je hoeft echter niet bang of nerveus te zijn, ik ben hieraan gewend. We zullen het onderzoek zo vlot en zo ontspannen mogelijk laten verlopen.” Nicky werd nu helemaal rustig. Ze had geen reden om aan de woorden van deze vriendelijke man te twijfelen en was er van overtuigd dat alles zeer vlug achter de rug zou zijn. Zij kon dan ook spontaan antwoorden op de traditionele vragen die de dokter haar nog stelde over haar algemene gezondheidstoestand. Tijdens het invullen van de fiche begluurde Martens het jonge patiëntje dat voor hem ontspannen zat rond te kijken naar de menige boekenkasten die zijn bureel vulden. Hij deed zich zo rustig en vaderlijk voor als hij maar kon. Innerlijk echter jubelde hij. Het was altijd prettig de dag af te sluiten met zulk jong en bloedmooi meisje. Aan haar geboortedatum op het verslag had de arts gezien dat zijn nieuwe patiëntje nog maar pas achttien was geworden, hoewel zij een jonger uiterlijk had. Hij was altijd al een groot bewonderaar geweest van zulke jonge meisjes. Zonder het te laten merken nam hij haar helemaal in zich op. Ze was niet al te groot, slank en ze had half-lang donkerblond haar met een grote bles die voor haar linkeroog wegdraaide. Vooral de grote, heldere kijkers vielen op aan haar gave gezichtje. Haar blauwe schooluniform en witte kniekousen pasten verrukkelijk bij haar slanke, gespierde benen. “Zo, dat is gebeurd. Je mag je in dat hokje ontkleden. Ik zal je langs de andere zijde in mijn spreekkamer roepen.” Martens wees naar een deur links van het meisje. Nicky stond op en volgde de instructies van de dokter. Nog voordat zij het kleedhokje betrad, draaide zij zich half om en keek de man bijna smekend aan. “Euh, …, dokter, …, moet ik al mijn kleren uittrekken ?Mag ik mijn B.H.-tje niet aanhouden ?” Dit was altijd al de gewoonte bij haar huisarts. Ze hoopte dat deze dokter hier eveneens mee zou instemmen. “Ik heb liever dat je je volledig uitkleedt, meisje. Ik zal ook een borstonderzoek moeten doen. Ik stel wel voor dat je je kousen aanhoudt. De tegelvloer in mijn kabinet is nogal fris en je zal een tijdje recht moeten staan … vandaar …” Teleurgesteld verdween Nicky in het kabientje. Ze had zo gehoopt niet helemaal naakt te moeten zijn. Toch legde zij zich hier vlug bij neer. De arts was immers een vriendelijke man die echt niet van de situatie zou profiteren. Gehaast kleedde zij zich uit en zette zich in afwachting op het krukje. Martens zag het meisje in het kleedhokje stappen. Van zodra de deur sloot, nam hij de hoorn van de telefoon en drukte enkele toetsen in. “Ja ?” klonk het vragend aan de andere kant. “Rudy, ik ben het. … Heb je zin om je wat op te geilen op pril meisjesvlees ?” “Ja natuurlijk, wat heb je ?” “Pas achttien, blond, slank, blauwe oogjes, … en wat meer is, … ze is alleen en zeer naïef. Ik denk dat we hieraan veel pret kunnen beleven. Stel je voor, ze kleedt zich helemaal uit op haar kniekousen na omdat ik haar heb wijsgemaakt dat de vloer koud is.” Algemeen gelach. “Hou je klaar, en verwittig de anderen ook even. Ik zal jullie wel binnenroepen, OK ?” “Prima.” De verbinding werd verbroken. Grinnikend stond de arts op en begaf zich door een andere deur naar zijn onderzoeksruimte. Hij controleerde al het materiaal dat hij dacht nodig te zullen hebben bij het komende onderzoek. In zijn fantasie probeerde hij zich voor te stellen hoe mooi het meisje er zonder kledij zou uitzien. Hij dacht ook aan de manier waarop zij zou kunnen reageren op de dingen die hij bij haar zou gaan doen. Alvorens het meisje bij zich te roepen, haalde hij Diane, de verpleegster, erbij om hem te assisteren bij het onderzoek. “Als je klaar bent, mag je binnenkomen, juffrouw !” Het kunstoffen krukje voelde fris aan, aan Nicky’s billen. Zodanig dat zij een koude rilling niet kon onderdrukken. Het duurde wel lang voordat de dokter haar binnenriep. Ze was reeds enige minuten uitgekleed en het wachten in het nauwe hokje gaf haar een beklemmend gevoel. Vaag hoorde zij het kletteren van het medische materiaal dat weldra op haar zou gebruikt worden. Het was een onbehaaglijke gedachte die zij probeerde te onderdrukken door zich van de goede bedoelingen van de gynaecoloog te overtuigen. Hij was immers zo vriendelijk en rustgevend geweest. Hij had haar zelfs verzekerd dat het gauw voorbij zou zijn. Eindelijk werd zij geroepen. Met licht trillende benen stond zij op en betrad de onderzoekskamer. Ze sloot de deur en bleef verlegen staan, de benen tegen elkaar, de armen nonchalant haar kruis verbergend. Tot haar ontsteltenis merkte het meisje dat de dokter niet meer alleen was. De verpleegster, die haar vooraf had binnengelaten, stond naast de arts. Beiden keken naar haar verschijning. Nicky ontweek de blikken en keurde de kamer. Deze was rechthoekig, en in twee compartimenten verdeeld. Het eerste, waarin zij zich nu bevond, was omringd door lage kasten en een aluminium spoelbak. Onder een grote, felle lamp in het midden van de kamer, stond de vervaarlijk uitziende onderzoekstafel met daarnaast een karretje waarop allerlei medisch materiaal blonk. In het tweede deel van de ruimte, achteraan, kon Nicky enkel een groot elektronisch apparaat onderscheiden. Het jonge meisje stoorde zich eraan dat het tweetal haar zo lang bekeek zonder een woord te zeggen. Ze ontweek de blikken nog steeds en liet verlegen het hoofd hangen. Ze had de instructies van de arts gevolgd en haar witte kniekousen aangehouden. Het meisje had deze echter wel afgestroopt tot in de helft van haar gespierde kuiten. Toch vond ze dat ze er belachelijk uitzag met deze sokken. Haar gedachtegang werd plots onderbroken door de stem van de dokter. “U mag hier op de tafel gaan liggen, juffrouw.” Martens zag het meisje binnenkomen en was verrukt. Zij zag er geweldig uit ; tengere schouders, kleine maar ronde, volle borstjes, een plat buikje en een paar slanke, doch gespierde benen. Verlegen trachtte zij haar intiemste lichaamsdeel met de armen af te schermen. Dit maakte het voor de arts alleen maar spannender. Weldra zou hij haar grotje toch tot in de kleinste details kunnen aanschouwen. De gynaecoloog merkte tot zijn grote vreugde de afgezakte spierwitte kousen aan Nicky’s voeten. Deze maakten haar alleen maar schattiger en jonger. Na een korte knipoog naar Diane vroeg hij zijn patiëntje plaats te nemen op de onderzoekstafel. Nicky kwam ietwat sloom in beweging. Via het trapje klauterde zij op de tafel, daarbij geholpen door Diane. Martens hield haar draaiende kontje hierbij strak in de gaten. “Leg je maar op je rug, met je handen in je nek. Zo kan ik met het borstonderzoek beginnen.” Het meisje gehoorzaamde en Martens kreeg nu zicht op haar licht glooiende venusheuvel, begroeid met een donzig bosje donkerblonde, krullende haartjes. Haar welgevormde benen hield zij nog steeds beschermend tegen elkaar. Nicky voelde hoe haar borstjes langdurig werden betast en gekneed door de grote handen van de dokter. Door de wrijving gingen haar donkere tepeltjes rechtop staan. Toen de dokter hierover speels een opmerking maakte liep het meisje vuurrood aan van schaamte. Zij vroeg zich af of het wel nodig was dat haar borstjes zolang werden betast. Bij haar huisarts ging dit normaal veel vlugger. Uiteindelijk trok de arts zijn handen terug. Nicky dacht dat het eerste deel reeds achter de rug was, maar kwam bedrogen uit wanneer zij de dokter Diane hoorde vragen om een tweede diagnose. Ditmaal waren het de koude handen van de verpleegster die over haar boezem wreven. Diane was echter ruwer dan Martens. Zij drukte krachtiger, kneep harder en Nicky kon zich niet van de indruk ontdoen dat Diane opzettelijk enkele keren een stijf geworden tepel tussen haar vingers door liet glijden. Doorheen dit hele onderzoek glimlachte Diane steeds, net of zij haar bezigheid zeer prettig vond. Uiteindelijk liet ook zij de borsten met rust en wisselde enkele onbegrijpbare dokterstermen met Martens. Diane was opgelucht wanneer haar werkgever haar kwam ophalen om in het onderzoek te assisteren. Martens wist immers hoe graag zij zo’n beeldig jong meisje onder handen nam. Als kind was Diane niet bepaald moeders mooiste geweest. Het opgroeien tot een volwassen vrouw had hieraan niet veel veranderd. Zij had altijd moeten leven met haar veel mooiere zus. Deze scheen alles te krijgen en zij niets. Dit had haar zo’n trauma bezorgd dat ze jaren geleden gezworen had wraak te nemen op al die mooie meisjes die haar in haar jeugd zo hadden geobsedeerd. Vanaf het eerste moment dat ze het blondje deze middag in haar verrukkelijke schooluniformpje had zien binnenkomen, had zij ongeduldig zitten wachten op dit moment. Hier lag dat mooie krengetje nu voor haar, poedelnaakt, verlegen en vooral … zo machteloos. Diane’s genot begon al wanneer dit kippetje binnenkwam in de onderzoeksruimte. Ze had met de dokter afgesproken om haar tergend lang te bekijken. Het was prachtig hoe ze daar stond. Geen modeshow met al de dure kleren die dit soort meisjes droegen, geen opvallend gedraai met het volmaakte kontje om de jongens te lokken, geen engelenuitdrukking op haar poppensnoetje waarmee dit soort alles gedaan kreeg van iedereen. Nu lag ze hier en Diane zou dit sletje eens laten voelen hoe zij erover dacht. Op dit poppetje zou zij weer haar wraakgevoelens uit haar verleden koelen. Daarom had ze in die heerlijke borstjes geknepen ; daarom had ze de tepels “per ongeluk” beroerd. En het had al deugd gedaan. Hoewel dit nog maar een begin was. Ze wist dat dokter Martens haar veel verder zou laten gaan. “Kom maar van de tafel, juffrouw.” De dokter had gesproken. Hij leidde zijn patiënte naar het tweede compartiment van de kamer waar het ingewikkelde toestel was opgesteld. “We zijn niet helemaal zeker naar de gezondheid van jouw borstjes, Nicky. Daarom gaan we een mammografie maken, een röntgenfoto van jouw borstweefsel.” Nicky vond het irritant dat de dokter sprak over haar “borstjes”. Net of hij tegen een kind praatte. Het was net of de arts niet meer dezelfde kalme, gemoedelijke man was van daarnet. Hij leek zenuwachtiger, net of hij ongeduldig en opgewonden was over iets. Het meisje voelde zich niet erg meer op haar gemak, maar deed wat haar werd opgedragen. De dokter legde haar rechterborst tussen twee glazen platen die aan de machine waren bevestigd. Hij verwittigde dat de platen de borst lichtjes zouden klemmen. Het toestel zoemde en Nicky voelde de spanning in haar borst opkomen. Diane stond achter haar en duwde tegen haar schouders, zodat ze niet achteruit zou kunnen. De platen bleven drukken, en Nicky voelde de pijn in haar borst opkomen. De dokter scheen te weten tot hoever hij kon gaan, want net wanneer Nicky dacht dat ze door de knieën zou gaan van pijn, stopte de machine met persen. Het meisje dacht dat haar borst weldra uiteen zou spatten van de spanning. Ze draaide met de ogen en hoorde nauwelijks de stem van de vrouwenarts die zei dat ze zo een tijdje moest blijven staan zonder te bewegen. Deze behandeling leek een eeuwigheid te duren. Tot overmaat van ramp moest ook haar linkerborst eraan geloven. Ze beet op haar tanden om niet in tranen uit te barsten. Dit zou pas al te vernederend zijn geweest. Eindelijk werd zij losgemaakt van het toestel. Met knikkende knieën wemelde zij vooruit. Voordat zij terug naar de onderzoekstafel werd geleid, kwam Diane voor haar staan met een potje crème in de hand. “Kom, meisje, het is nodig voor je borstweefsel dat ik deze zalf aanbreng na zulke behandeling.” Voordat Nicky besefte wat er gebeurde wreef diane grijnzend de crème uit over haar pijnlijke borsten. Dit had zij nog nooit meegemaakt, maar had het wel zin om tegen te stribbelen ? Zou zij zich dan niet nog meer belachelijk maken dan dat ze daar nu al stond. Ze wist immers niets af van deze behandelingen en alles zal wel noodzakelijk zijn geweest. Het jonge patiëntje werd terug naar de tafel geleid. Martens hield haar tegen wanneer zij aanstalten maakte om er terug op te klauteren. “Wacht nog even om terug te gaan liggen, juffrouw. Ik ga nu een rectaal onderzoek bij je uitvoeren.” Nicky wist niet waarover hij het had, maar de term klonk haar niet bepaald prettig in de oren. Samen met Diane zette Martens zijn patiëntje in de juiste houding voor het volgende onderzoek. Het meisje moest ongeveer een metertje van de zijde van de tafel blijven staan en zich voorover buigen, tot ze met de ellebogen en de kin op de tafel leunde. Verder moest zij haar benen zo ver mogelijk uit elkaar zetten, zover zelfs dat zij het gevoel kreeg elke moment weg te schuiven op haar kousen. Diane kwam voor haar staan aan de andere zijde van de tafel. Ze keek neer op het naakte meisje en vond het heerlijk. Ze deed zeker geen enkele moeite om haar spottende blik te verbergen. Neen, dit sletje moest door en door vernederd worden, zij moest weten wie hier de touwtjes in handen heeft. Tijdens dit onderzoek zou zij dit meisje op de knieën krijgen. “Je houding is prima zo, probeer zo te blijven staan, meisje. Ik verwittig even mijn assistent dat alles klaar is voor het rectaal onderzoek. Je vind het toch helemaal niet erg dat er nog een studentdokter bij komt om mij hiermee te helpen ?” De dokter wachtte geamuseerd het antwoord af van zijn jonge patiëntje. Hij had een brede grijns op zijn gezicht en genoot van het achteruitstekend kontje. Hij plaatste zich recht achter het voorovergebogen meisje en had nu voor het eerst een prima zicht op haar intiemste deel. Door de spanning in de liesstreek merkte hij de kleine, ietwat openstaande schaamlipjes op. Hij wist dat het meisje hem niet kon gadeslaan en daarom knipoogde hij naar Diane terwijl hij met zijn tong over zijn lippen streek. Nicky wist niet wat er gebeurde. Ze had iets opgevangen over een nieuw onderzoek en voor ze het wist werd ze door twee paar handen in een zeer oncomfortabele positie geleid. Had ze nu een spottende blik van Diane opgemerkt ? Ze dacht van wel, doch keek verder gewoon naar de grond. Ze kon de verpleegster nu geenszins recht in de ogen kijken. Ze voelde bijna de ogen op haar naakte huid branden. Plotseling realiseerde zij zich de positie van de dokter en hoe deze haar nu moest kunnen zien. Nicky sloot haar ogen en beet op haar onderlip. Vanaf dit moment begon zij er flink aan te twijfelen of dit allemaal wel gebruikelijk was. Moesten andere vrouwen dit ook doorstaan ? De kousen, de helse pijn aan de “borstmachine”, het insmeren van haar borsten, en dan nu die machteloze houding, … haar moeder, met wie zij toch een vrij losse relatie heeft, had haar hiervan nooit iets gezegd. Plots werd haar gedachtestroom onderbroken door de woorden van de arts. Had hij daar gesproken over een assistent ? Kwam er nog iemand bij in de kamer ? Voordat zij eraan dacht te reageren was het reeds te laat. De dokter had blijkbaar niet op haar antwoord gewacht en had de deur reeds geopend. Een blonde kerel van midden in de twintig en gekleed in een witte doktersjas stapte vrolijk de ruimte binnen. De goedemiddag die hij toewenste, raakte Nicky als een zweepslag. Dit kon niet waar zijn ! Drie wildvreemden keken nu neer op haar naaktheid. Het meisje liep rood aan van schaamte. Het liefst had ze gillend de kamer uit gerend, doch ze kon geen voet bewegen. Dokter Martens had zulke machtspositie tegenover haar dat zij alles deed wat hij vroeg zonder dat zij durfde tegen te spreken. Plots ging er een schok door haar heen. Haar adem stokte en even dacht ze zelfs een licht gilletje te hebben gelaten. Zonder enige verwittiging werd haar bilspleet opengetrokken en iets kouds in haar aarsopening naar binnen geschoven. Nicky kon niet zien wat er achter haar gebeurde. Ze had haar hoofd terug opgericht en zag dat Diane inmiddels een schrijfplank ter hand had genomen. Ze zei iets van diagnose en vragen stellen maar Nicky kon zich alleen maar concentreren op de bewegingen die het vreemde ding in haar lichaam maakte. Rudy was lachend de kamer komen binnenlopen. Eindelijk was het moment daar, waarop hij met spanning had gewacht sinds het veelbelovende telefoontje van de dokter. Hij kon zijn ogen niet van dat naakte ding afhouden. Zij was inderdaad bloedmooi. Innerlijk moest hij grinniken ; hij vroeg zich af hoe Martens zulke jonge meiden telkens weer zo kon manipuleren dat zij zich zomaar in deze schaamteloze houding zetten. Sinds hij aangenomen was om de boekhouding van de dokter te verzorgen, had hij dit al menigmaal meegemaakt. De dokter kickte er blijkbaar op om meisjes te vernederen en er kon maar niet genoeg volk bij aanwezig zijn. Voor Rudy was dit een aangename gelegenheid want hij hield enorm van mooie jonge meisjeslichamen. Hij droomde ervan deze strakke lichaampjes aan te raken en schaamteloos met hun intieme delen om te gaan. Buiten het kabinet zou hij hiervoor nooit de gelegenheid krijgen, maar hierbinnen was het anders. Op het teken van de dokter legde hij zonder aarzelen zijn handen op de billen van het meisje en trok deze vrij bruusk uit elkaar. Haar huid voelde zeer zacht aan. De aanblik op het half openstaande kutje en de kleine nauwe aarsopening die bijna gelijktijdig werd gepenetreerd door een lang, smal metalen buisje, deed zijn lid zwellen. Het verlegen gilletje klonk hem als muziek in de oren. Op het gelaat van de dokter was duidelijk af te lezen dat hij hiervan grenzeloos genoot. Hoe dieper hij het buisje inbracht en hoe ruwer hij het bewoog, hoe groter zijn grijns werd. Na een tijdje poken, werd het buisje vervangen door een breder, … en nog een breder, … en nog één. Rudy dacht dat de aars weldra zou scheuren. Hij voelde hoe het meisje bibberde van pijn en vernedering. Hij had zich lang kunnen inhouden, maar nu werd het hem ook te heet. Rudy liet zijn handen zakken en terwijl hij nog steeds de bilnaad open hield liet hij zijn wijsvingers rusten op het onderste deel van de verrukkelijke schaamlipjes. Het patiëntje reageerde nauwelijks. Zij voelde waarschijnlijk enkel nog de pijn van haar opengesperde aars. Diane proefde haast hoe zoet haar wraak was. Ze genoot van de zichtbare vernedering van het meisje ; van de twijfel die zij uitstraalde over het hoe en waarom van hun handelingen, over vluchten of ondergaan. Uit ervaring wist de verpleegster dat ook dit kippetje alles zou ondergaan. De onderbuik van de vrouw gloeide. Het wond haar kennelijk op hoe dit jonge ding aangepakt werd. En zij was vastbesloten door te gaan, er nog enkele scheppen bovenop te doen. Zij had zich voorzien van een vragenlijst, waarvan zij de vragen zonder scrupules één voor één afvuurde op het meisje. Dit zogezegd om een nog betere diagnose te kunnen stellen aan het einde van het onderzoek. “Heb je een vaste vriend, Nicky ?” “Neen .” “Al vriendjes gehad ?” “Ja.” “Hoeveel precies ?” “Twee.” “Ging je met deze vriendjes naar bed ?” Diane had deze vraag verwachtingsvol uitgesproken. Zij wist dat de vragen steeds intiemer en lastiger te beantwoorden vielen voor het patiëntje. Daarom dwong ze het meisje bij het antwoorden haar aan te kijken. De vernedering stond in de ogen en op het gelaat te lezen. Als er niet direct reactie op de vraag kwam, stelde de vrouw deze nogmaals, ditmaal strenger en ongeduldiger. “Wel Nicky, … ben je met deze vriendjes naar bed geweest ?” “Ja ik ben ermee naar bed geweest.” “Wanneer was het het laatst dat je met een jongen hebt gevreeën ?” “Ik weet het niet meer.” “Denk na meisje, deze vragen zijn belangrijk. Was het een week, een maand of meer geleden ?” “Ik denk een maand.” Nicky dacht dat het einde van de wereld was aangebroken. Haar aars werd gepijnigd en deze trut vond het nodig haar lekker uit te vragen waar iedereen bijstond. Het meisje was op. Het was haar teveel : de pijn, de vernederingen. Ze wou huilen maar gunde dat haar beulen niet. Nee, daarvan zouden ze te veel genieten. Ze moest zich sterk houden. Dit kon toch niet waar zijn ! Een vluchtige blik op de simpele wandklok vertelde haar dat het onderzoek bijna drie kwartier aan de gang was, en nog steeds had de dokter haar vagina niet onderzocht. Daar kwam ze uiteindelijk toch voor. Hoe langer hoe meer kreeg zij het vermoeden dat zij hier op een smerige manier werd misbruikt, maar zij durfde niet in opstand te komen. Daarvoor hadden de personen te veel macht over haar. Hoewel er geen touw of riem aan te pas kwam voelde Nicky zich totaal weerloos, helemaal overgeleverd aan de drie vreemden alsof ze gebonden was aan handen en voeten. Diane’s vragen bleven in sneltempo op haar af komen ; Of zij aan zelfbevrediging deed, of zij een vibrator of andere voorwerpen in haar onderlichaam inbracht, zelfs of zij reeds experimenteerde met seksuele handelingen met een ander meisje. Nicky kon niet anders dan gedwee te antwoorden en zo haar intiemste geheimen op tafel te gooien. Even voordat het meisje dacht het te begeven, hield het onderzoek plots op. Haar aars tintelde nog na van de foltering die ze had moeten doorstaan, haar lichaam beefde van emotie. Helder denken kon ze op dit moment niet meer. Het was haar teveel geworden. Zij kon de massa’s tegenstrijdigheden die er in haar omgingen niet verwerken. Stel dat dit toch allemaal nodig was, stel dat dit onderzoek een gebruikelijke procedure was die reeds duizenden vrouwen hadden moeten ondergaan. Maar wat als deze vreemden toch niet handelden ter goeder trouw, wat als zij er was ingeluisd en op dit moment zonder het zelf goed te beseffen werd misbruikt en gemarteld. Wat stond er haar dan nog allemaal te wachten ? Martens veegde met zijn mouw het parelende zweet van zijn voorhoofd. Zijn hart bonsde in zijn gezwollen penis van pure opwinding. Zijn slachtoffertje was zo gedwee en gehoorzaam. Hij wist dat het meisje nog steeds aannam dat zijn handelingen puur medisch waren. Hijzelf en zijn twee medewerkers wisten echter beter. Dit had niets meer met een gynaecologisch onderzoek te maken. De arts was er zich terdege van bewust dat hij dit meisje op een perverse manier misbruikte. Dat hierop zware gerechtelijke straffen stonden interesseerden hem niet. Neen, nu kon niemand hem stoppen. Hij zou nog zolang mogelijk doorgaan zijn perversiteiten op zijn weerloze patiëntje uit te voeren. “U mag zich ruggelings op de tafel leggen, juffrouw.” Zijn stem was dwingender dan voordien. Het klonk haast als een bevel. “U kan uw benen spreiden met de knieën in de beugels, meisje.” Martens hielp haar benen uit elkaar te leggen door haar bij de enkels vast te grijpen. Het felle licht van de grote lamp boven de onderzoekstafel verblinde Nicky compleet. Door haar tot spleetjes geknepen ogen kon zij nog enkel de contouren van de dokters waarnemen. Ze was er zich van bewust dat zij nu volledig te kijk lag voor het drietal. Haar wijd opengesperde benen lieten niets meer aan de verbeelding over. Ze werd gewaar dat iemand de beugels nog verder uit elkaar draaide, zodat de spanning in haar lies toenam. Het gekletter van het materiaal naast haar in de stille kamer was zeer akelig, temeer omdat zij niet kon zien wat er zou gebeuren. Zonder verwittiging werd er iets kouds in haar vagina geschoven. Het meisje voelde hoe haar intiemste lichaamsopening werd opengesperd en onbewust spande zij elk spiertje in haar lichaam. De spanning op haar jonge, elastische spleetje werd zeer onaangenaam. Zo moest zij minutenlang blijven liggen terwijl instrumenten in en uit haar kutje werden bewogen. Dan weer iets langs, dat tegen haar baarmoeder en darmen duwde, dan weer iets scherps, dat ze voelde schrapen over haar baarmoederhals, steeds weer een ander gevoel, maar alle van zeer storend tot pijnlijk. Het patiëntje stoorde zich nog het meest aan de stilte rond haar. Er werd geen woord gesproken, alle aandacht was gericht op haar naakte middelpunt. Dit was het moment waarop Martens het hele onderzoek naartoe had geleefd. Niets zo mooi als zo’n bloemetje open en bloot op de onderzoekstafel. Met kriebels in de buik draaide hij de diepe beugels nog verder uit elkaar. Hij zag de grimas op het poppengezichtje wanneer de spanning in haar liesstreek werd opgevoerd. De kleine, donkere schaamlipjes kwamen uitnodigend open te staan. De dokter zag dit als een schreeuw om gevuld te worden en aarzelde niet om er een speculum tussen te schuiven. De schok die hierbij door het meisje ging, was duidelijk te zien en deze reactie deed Martens genoegen. Hij had niet voor niets een eendebek uitgekozen die minstens twee maten te groot was voor dit kleine, nauwe grotje. Kwistig sperde de arts het kutje wijd open, zodat zijn zorgvuldig geselecteerde instrumenten gemakkelijk naar binnen en naar buiten konden worden gewerkt. Tijdens deze handelingen lette de gynaecoloog er op dat hij het meisje steeds enkele pijnprikkels kon toebrengen. Hij genoot van het zware ademen en de nauwelijks hoorbare kreuntjes die zijn jonge patiëntje liet, telkens hij wat dieper porde of wat ruwer te werk ging dan gebruikelijk. Tussen twee foltertuigjes door knipoogde hij naar Rudy en Diane, die zich achter hem hadden geschaard om van het hele gebeuren niets te moeten missen. Nu bleven zij even op de achtergrond, maar daar zou dadelijk weer verandering in worden gebracht. “Zo meisje, ik stel vast dat er zich op jouw baarmoederhals enkele wratjes hebben genesteld.” De stem van de dokter had plots de minutenlange stilte doorbroken. “Deze wratjes zullen wij nu weghalen door middel van deze weg te branden met vloeibare zuurstof. Rudy zal je voor deze behandeling klaarmaken.” Nicky zag het niet meer zitten. Telkens ze dacht dat zij bijna huiswaarts zou kunnen keren vonden haar beulen wel weer iets nieuws om haar langer bij hen te houden. Wratjes op haar baarmoederhals, … wat was dat nu weer ? Bang wachtte zij af wat er nu zou gebeuren. Ze had Rudy op haar toe zien komen met iets in zijn handen, doch door het felle licht had zij niet kunnen zien wat het voorwerp zou kunnen geweest zijn. Het luchtte haar echter niet op, wanneer de arts begon te verklaren wat de behandeling eigenlijk juist inhield. “Deze behandeling voeren wij steriel uit, Nicky. En om dit te kunnen doen zal Rudy je eerst zorgvuldig scheren. Je schaamhaar kan immers een woekerplaats zijn voor bacteriën, daarom moeten we dit eerst verwijderen.” Dit kon niet waar zijn ! Nicky had altijd trots geweest op haar donkerblonde krulletjes op haar venusheuvel. Nu zou dit er in één keer worden afgehaald, … en dan nog wel door zulke jonge stagair, die er toch niet onknap uitzag. Het meisje voelde hoe het speculum uit haar onderlichaam werd verwijderd en hoe Rudy’s hand kwistig het scheerschuim over haar schaamstreek smeerde. Zijn handen beroerden meermaals haar pijnlijke schaamlipjes. Ze werd gewaar hoe een vlijmscherp scheermes over haar licht glooiende venusheuvel gleed. Hoe het mes tussen haar benen werd geleid en over haar buitenste schaamlippen kraste. Tenslotte werd haar schaamstreek afgespoeld met ijskoud water. Ze schokte toen dit zonder verwittiging op haar intiemste deeltje werd uitgegoten. Diane had het verdere onderzoek nauwlettend gadegeslagen. Haar hart bonsde in haar keel van opwinding. Het was prachtig te mogen meemaken dat dit sletje zo werd afgebeuld. Met onbeschrijflijk genoegen had zij nu de tijl ijskoud water over Nicky’s pas geschoren kutje gegoten. In straaltjes had het water zich een weg gezocht over het gladde heuveltje, tussen de gepijnigde lipjes om dan langs de bilspleet terecht te komen in de tijl die onder de tafel hing. Het meest had de wraakzuchtige verpleegster genoten van de hevige schok die door het meisje heen ging, de krampachtige bewegingen die zij maakte met haar gebalde vuistjes naast haar frêle lichaam en vooral van de bange, geschrokken ogen die zich plots hadden openspert om hetzelfde moment weer terug tot nauwe spleetjes te worden getrokken, gepijnigd door het felle licht. Het patiëntje was nog steeds niet over de schrik heen, wanneer Diane een ruwe handdoek ter hand had genomen en hiermee onvoorzichtig het liefdesgrotje droog te wrijven, er vooral op lettend de handdoek zo geraffineerd mogelijk tussen de schaamlippen heen te laten glijden. Diane wist dat het hoogtepunt van het onderzoek er aankwam en ze deed een kleine stap zijwaarts om Martens plaats te gunnen. Plaats die hij nodig had om zijn patiënte de ultieme behandeling te laten doorstaan. De behandeling die zij zich voor de rest van haar leven zou herinneren. Grijnzend naderde de dokter terug de tafel waarop Nicky lag te wachten op de perverse foltering die de vrouwenarts nog voor haar in petto had. Om haar machteloosheid compleet te maken spande Martens twee riempjes met klittenbandsluiting over de knieën van het naakte meisje. Hij verklaarde dat dit noodzakelijk was om te verhinderen dat zij plots haar benen uit de beugels zou kunnen halen en dat dit erge gevolgen zou kunnen hebben. In werkelijkheid was dit enkel bedoeld om het meisje helemaal het gevoel te geven volledig in zijn macht te zijn. Het liefst had hij haar handen ook nog vastgesnoerd, maar daaraan zou hij geen medische verklaring kunnen geven en zou hij helemaal door de mand kunnen vallen. Zonder nog verder te aarzelen begon hij aan de behandeling. De eendebek werd terug in de vagina geschoven en zeer wijd opengedraaid. Met een lang, puntig pincet nam de arts een doordrenkt gaasje uit het glazen potje naast hem. Het potje was gevuld met een doorzichtige vloeistof waaruit een lichte melkachtige nevel opsteeg. Het potje leek wel te roken alsof het in brand stond. Langzaam werd de pincet met het gaasje door de opening van het speculum gewerkt om met een plotse, venijnige beweging tegen de baarmoederhals van het bibberende meisje te worden geduwd. Een licht gesis uit de vaginaopening werd overstelpt door de luide schreeuw die Nicky onvrijwillig had geuit. Ze probeerde op te springen, maar haar vastgebonden benen verplichtten haar te blijven liggen in deze machteloze houding. Martens leek zich niet te storen aan de pijn die het meisje doorstond. Onverstoord ging hij door en bracht reeds een tweede gaasje in, dat dezelfde reactie uitlokte. “Probeer stil te blijven liggen, anders moet ik je hele lichaam aan de tafel vastbinden !” De dokter had zijn stem moeten verheffen om boven het gehuil van zijn slachtoffertje uit te komen. Dit had blijkbaar effect want het meisje probeerde zich bevend als een riet te vermannen en te blijven liggen. Nicky had grote ogen opgezet toen de dokter haar benen had vastgemaakt aan de brede beugels. Tijd om hierover na te denken werd haar echter niet gegund. Weer werd haar poesje pijnlijk opengesperd door het ingebrachte koude metalen instrument. Dan was het of haar hele onderbuik werd opengereten. Zonder uitleg of verwittiging hadden ze haar iets aangedaan wat niet kon beschreven worden. Pijngolven loeiden vanuit haar intiemste plekje doorheen heel haar lichaam. In een reflexbeweging richtte Nicky zich op en slaakte een luide kreet. Ze rukte met haar benen om los te komen, maar moest zich onmiddellijk gewonnen geven. De boeien losten niet en het was te vermoeiend om zo, in haar wijde, gedwongen spreidstand, recht te blijven zitten. Een tweede pijnscheut kondigde zich al aan, nog voordat zij over de eerste heen was. Het dwingende geroep van de arts deed haar uiteindelijk verstijven. Rudy en Diane hadden tijdens het hele gebeuren schaapachtig staan grijnzen. De reactie van de meisjes op de bijtende stof in hun kutje was steeds fascinerend. De één huilde jammerend, de ander schreeuwde luidkeels, … ze hadden er zelfs al eentje gehad die gewoon het bewustzijn verloren had. Maar hoe dit kippetje te keer ging overtrof alles. Als toeschouwer was het prachtig te zien hoe zij rechtveerde, wild zwaaiend met de armen, hoe zij aan haar boeien rukte om los te komen, hoe haar gelaat vertrok van pijn en afkeer, … maar vooral hoe zij zich diep vernederd en met onbeschrijfbare pijnen terug moest onderwerpen aan haar beul. Na menige foltergaasjes te hebben ingebracht, hield Martens het voor bekeken. Hij verwijderde het materiaal uit Nicky’s kutje en maakte haar benen los met de woorden dat zij zich terug mocht aankleden. Het meisje had de grootste moeite om haar inmiddels verstijfde benen uit de beugels te heffen. Strompelend trachtte zij de deur van het kleedhokje te bereiken. Alles in haar lichaam deed pijn, en helder denken was onmogelijk. Momenteel was het haar overlevingsinstinct dat haar deed handelen. Zij voelde alleen nog maar de drang om zo vlug mogelijk dit gebouw te verlaten, weg van de beulen die haar dit allemaal hadden aangedaan. Ineengekrompen opende zij de deur en verliet de onderzoeksruimte. Pas toen zij de deur achter haar sloot, sloeg haar hart een tel over. Ze stond niet in het kleedhokje waar haar schooluniform op haar lag te wachten. Tot overmaat van ramp had zij de verkeerde deur genomen en stond zij nu in het midden van het bureel van de gynaecoloog, aangestaard door een jong koppeltje dat achter het bureel zat. Voor de zoveelste keer vandaag stond zij naakt, met enkel de sokken aan haar voeten, te kijk voor vreemden. Nicky was te uitgeput om haar naaktheid te verbergen. Versuft zocht zij de ingang van het hokje en passeerde het starende koppel. Nog nooit had ze zich zo snel aangekleed, als toen die dag. Martens was haar achterna gelopen tot in zijn bureel en lachte naar zijn zoon en dochter, die op zijn verzoek daar hadden plaatsgenomen om het spektakel compleet te maken. Hoofdschuddend maakte hij hen nog duidelijk dat het meisje, ook al had ze zich zelf niet vergist van deur, toch door het bureel had moeten stappen. Toen zijn patiëntje immers werd kaalgeschoren, had hij de deur van het kleedhokje in de onderzoeksruimte op slot gedraaid. Het drietal lachte nog steeds wanneer zij het bleek geworden schoolmeisje het gebouw zagen verlaten. Nicky stond weer temidden van het drukke stadsverkeer. Zij had het gevoel dat alle mensen hier wisten wat er met haar was gebeurd. Het leek of iedereen haar aanstaarde. Even twijfelde ze zelfs of ze haar kleren wel degelijk terug had aangetrokken. Totaal overstuur keerde het misbruikte meisje huiswaarts. Door haar benevelde gedachten door flitsten twee waarden waarvan zij zeker was : Nooit zou ze hier met iemand over praten en nooit zou ze zich nog voor een dokter uitkleden. Daar was ze verdomd zeker van ! EINDE .

En nu chatten met deze geile webcambabes!

Categorie: Extreem
Tags: